สิ่งแวดล้อม (4) โอ้ว่าอนิจจามาบตาพุด

ฉันมุ่งหมายมาฟันฝ่าอุปสรรค
มาด้วยใจรักจักสร้างผลงานยิ่งใหญ่
ปิโตรเคมีเป็นศักดิ์เป็นศรีชาวไทย
ฝากผลงานไว้ให้เพื่อชาติไทยได้พัฒนา

เขียนกลอนนี้ไว้ตอนเข้าไปทำงานที่มาบตาพุดเมื่อต้นปี 2530 ในฐานะผู้จัดการก่อสร้างโรงโอเลฟินส์ (โรงงานผลิตสารตั้งต้นในการผลิตเม็ดพลาสติกหลากหลายชนิด) แห่งแรกของประเทศไทย ของบริษัท ปิโตรเคมีแห่งชาติ จำกัด (NPC) โรงงานแห่งนี้ใช้สารประกอบไฮโดรคาร์บอนบางส่วนที่อยู่ในก๊าซธรรมชาติจากอ่าวไทยเป็นวัตถุดิบ หลังก่อสร้างเสร็จก็ทำงานอยู่ในโรงงานอีกหลายปีจนปลดเกษียณเมื่อสิ้นปี 2550

บรรพชน NPC พยายามปลูกฝังให้พนักงานทุกคนได้ตระหนักถึงความสำคัญของสิ่งแวดล้อม ให้ช่วยกันดูแลรักษา ไม่ทำลาย ทั้งยังปรับปรุงให้ดีขึ้น มีหลักฐานให้เห็นที่โรงงานจนถึงทุกวันนี้ แขกไปใครมาก็จะชื่นชอบบรรยากาศโรงงานที่ร่มรื่นไปด้วยไม้ดอก ไม้ใบ นานาชนิด

นอกจาก NPC แล้วโรงงานอื่นๆในมาบตาพุดก็ต่างให้ความสำคัญกับสิ่งแวดล้อมไม่ยิ่งหย่อนกว่ากัน ก่อนสร้างโรงงานก็ต้องจัดทำ Environmental Impact Assessment (EIA) ให้คณะกรรมการสิ่งแวดล้อมพิจารณา กว่าจะผ่านได้ก็แทบแย่ต้องชี้แจงกันแล้ว ชี้แจงกันอีก ดำเนินการผลิตแล้วทุกรายต่างดำเนินการเพื่อให้ได้การรับรองมาตรฐานสิ่งแวดล้อม (ISO14001) เพื่อยืนยันว่าไม่ได้ปล่อยปะละเลยเรื่องสิ่งแวดล้อม

การประกาศให้มาบตาพุดเป็นเขตควบคุมมลพิษเมื่อเร็วๆนี้โรงงานที่ดำเนินการผลิตอยู่แล้วยังคงดำเนินการต่อไป แต่ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สำหรับโรงงานที่เพิ่งก่อสร้างเสร็จได้ข่าวว่ากำลังมีปัญหาเนื่องจากไม่มีผู้ใดกล้าลงนามอนุญาตให้เปิดดำเนินการได้เพราะยังสับสนกับกฎบัตร กฎหมายที่เกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม และ ปัญหานี้จะขยายวงกว้างขึ้นเนื่องจากจะมีอีกหลายโรงงานก่อสร้างเสร็จตามมา ถ้าไม่มีการแก้ไขในที่สุดมาบตาพุดจะเป็นที่ตั้งของโรงงานร้างที่อยู่ในสภาพใหม่เอี่ยมหลายโรง เป็นการเอาเงินทุนจำนวนมหาศาลนับแสนล้านบาทมากองไว้เฉยๆใช้ประโยชน์ไม่ได้ ทั้งยังต้องมีค่าใช้จ่ายจำนวนไม่น้อยจากการดูแลโรงงาน และ ดอกเบี้ยเงินกู้

อุตสาหกรรมสร้างผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมเป็นความจริงที่ไม่อาจปฏิเสธ ทางราชการจึงกำหนดให้ผู้ประกอบการต้องจัดทำรายงาน EIA ก่อนสร้างโรงงาน เพื่อศึกษาว่ามีผลกระทบอย่างไร และ แก้ไขอย่างไร ไม่ใช่ใครนึกอยากจะสร้างก็สร้าง ถ้า EIA ไม่ผ่านก็สร้างไม่ได้ เมื่อให้สร้างแล้วไม่ให้เขาใช้งานก็เสียหาย ไม่รู้มีใครคิดถึงบ้างหรือเปล่า หรือ คิดเหมือนกันแต่คิดว่าธุระไม่ใช่ ผู้ประกอบการกำลังมึน หาทางออกไม่เจอ ผู้เขียนก็มึนไปกับเขาด้วย เลยต้องจบ แต่เมื่อขึ้นต้นด้วยกลอนก็ขอจบด้วยกลอน

โอ้ว่าอนิจจามาบตาพุด
ถึงคราสิ้นสุดอุตสาหกรรมใหญ่
ด้วยผู้คนทั้งหลายไม่พอใจ
ต่างพากันผลักใสไม่ใยดี

Advertisements